محمدجواد مردانی

گناهان صنفی را که مستحضر هستید؟ آن گناهانی‌اند که انسان –با ورود به هر صنفی- فکر می‌کند ناچار است از انجام دادنش و یا حتی اگر این فکر را هم نکند، ”بی فکر”همین که وارد آن گروه، آن صنف می‌شود به آنی که نباید دست می زند. چرا؟ شاید به خاطر این باشد که عواملی که ذاتا محیط دارد و آن چرخه ای که درش جریان می‌یابد  -اگر انسان به بعضی چیزه توجه نداشته باشد و از بعضی دیگر پرهیز نکند- بی گمان به اشتباه می‌افتد و چرایش هم شفاف است: به همان دلیل که بقیه‌ی گناه‌ها و اشتباهات را انجام می‌داده؛ اینکه ننشسته با خودش چند دقیقه‌ای خلوت کند و بفهمد و خلاصه نمی‌داند این گناه چه بر سر خود و محیط‌ش می‌آورد.

حسادت!

یک راست رفتیم سر اصل مطلب. چرا حسادت؟ به تحقیق و تجربه از صده و سال ها پیش از این ثابت شده، گناه صنفی طلاب، حسادت است. که راست هم گفته شده. چطور؟ ساده است! حسادت معمولا وقتی شکل می گیرد که انسان در خودش احساس یک قدرت کاذب و یا بهتر بگویم: توهم داشتن یک قدرت کاذب را در مسیری که رقیب و شبه رقیب زیاد دارد، داشته باشد.

پیش از این گفته بودیم علم و اخلاق دو بال در کنار هم اند. حال اضافه می کنیم: علم به ذات احساس اعتماد به نفس می آورد. به ذات به همراه خودش حس قدرت می‌آورد. حس بی نیازی می آورد. و از آن طرف قضیه اگر نگاه کنیم خواهیم دید که بی نیازی از علم برای کسی همچون انسان حرف خنده داریست. لاجرم در این ورطه، طلبه عالم نمی شود. همواره توهم قدرت علمی داشتن، دارد. والبته این قدرت، قدرت کاذبی است. باور نمی کنید؟ شب هنگامی، سرتان را بکوبید به چیزی، جایی.. خواهید دید هیچ توی سرتان نیست. همه‌ی این چند مدت کار کردن هاتان شده است هیچ! اصلا یادتان نمی‌آید مادر و پدری داشته‌اید. اصلا یادتان نمی‌آید پدر و مادر یعنی چه!حال فقط می ماند قسمت سوم تعریف که می شود تعریف رقیب و شبه رقیب و آن هم خلاصه خلاصه می‌شود هر کسی و هر کتابی و هر بحثی و هر پوستری و بنری و سایتی و دری و دیواری و غیره ای که در این مسیر می بینید رقیب و شبه رقیب خواهند بود. از هم مباحثه ایِ رفیق و شفیق گرفته تا دور و دیر ترین شی تاثیر گذار همگی می توانند به مثابه ی رقیب و شبه رقیب طلبه باشند.

با این همه، طلبه اگر به فکر نباشد از خوش خیالی است! باور نمی کنید؟ سرتان را بکوبید به چیزی، جایی..

 

 

* طلبه پایه 2 مدرسه علمیه نخبگان یک